[redactioneel commentaar]

Het huidige maatschappelijke klimaat verhardt, met negatieve gevolgen voor LGBT+’ers. De zichtbaarheid van de gemeenschap wordt steeds meer ter discussie gesteld. Het narratief dat conservatief-rechts aan het ontwikkelen is gaat verder dan de alom geaccepteerde homofobe uitspraak “moet het nou allemaal zo uitbundig?”. In hun weerstand tegen LGBT+-emancipatie hebben conservatieven het ultieme slachtoffer uitgekozen: kinderen.    

Die redenatie, geperfectioneerd in de Verenigde Staten, gaat als volgt: de progressieve elite (gebruik gerust het woordje ‘woke’) probeert kinderen via voorlichting over seksuele geaardheid en genderidentiteit te indoctrineren en te laten twijfelen aan zichzelf. Via allerlei soorten wetgeving en maatschappelijke druk moet kinderen de toegang tot LGBT+-onderwerpen ontzegd worden.

Het is een vaak gebruikte tactiek in mediaframing: er is een slachtoffer (kinderen), die door een slechterik (de progressieve elite) wordt bedreigd. In dit sprookje zijn de rechts-conservatieven de held. Als een ridder bevechten zij zich de progressieve LGBT+-draak. En daar valt moeilijk wat tegen in te brengen, want wie is nou niet voor het beschermen van “onze kinderen”? En zo wordt dit trucje continu herhaald. Dragqueens zouden kinderen aan het twijfelen maken, dus dragqueens moeten 18+ worden. Kinderen zouden geforceerd worden om te twijfelen over hun geslacht en dus mogen ze pas in transitie als ze volwassen zijn. Een kinderboek over homoseksuele ouders? Ook daarvoor moeten kinderen worden beschermd, want “daar zijn ze nog niet mee bezig”.

Op deze manier kunnen politici en opiniemakers hooghouden niet homo- of transfoob te zijn: ze zijn niet tégen LGBT+’ers maar vóór het beschermen van kinderen, nog zo’n klassiek framingtrucje. Zie ook het abortusdebat: je bent pro-leven, niet anti-abortus.

Hoewel het redelijk kan klinken, “kinderen kind laten zijn”, wordt hiermee indirect ook de aanval geopend op de verworvenheden van de LGBT+-gemeenschap. Vergeet niet dat bijvoorbeeld voorlichting in de klas iets is waar lang voor geknokt is, om zo een veilig klimaat te creëren voor LGBT+-leerlingen. En het is niet voor niks dat de pijlen ook op dragqueens gericht zijn. Zij zijn een van de meest zichtbare symbolen van LGBT+-emancipatie. Dat zij in sommige wetten in de VS al gelijkgesteld worden aan strippers en gogodansers beperkt de expressievrijheid van de gemeenschap.

Anita Bryant

De veronderstelling dat kinderen het slachtoffer zouden zijn van LGBT+-emancipatie is niets nieuws. Eind jaren ’70 werd de homogemeenschap al eens weggezet als een bedreiging voor kinderen. Voormalig Miss Oklahoma en zangeres Anita Bryant begon in 1977 een campagne genaamd “Save Our Children”. In haar campagne opperde ze dat homoseksuelen van plan zouden zijn kinderen te “rekruteren”, aangezien zij zelf geen kinderen kunnen krijgen. Haar retoriek zorgde voor zoveel woede binnen de homogemeenschap dat ze tijdens een persconferentie door een activist met een taart werd bekogeld.

Terugkeer

Bryants retoriek maakt nu een terugkeer in het debat. Deze redenatie werd vorig jaar in de Amerikaanse staat Florida gebruikt voor de beruchte Don’t say gay-wet. De wet regelt namelijk dat een school "geen klasdiscussie mag aanmoedigen over seksuele geaardheid of genderidentiteit (...) op een manier die niet geschikt is voor de leeftijd of voor de ontwikkeling van leerlingen." In de VS wordt tegenwoordig vaak het woord “grooming” gebruikt, in het Nederlands vrij vertaald als kinderlokken, wat homoseksuelen impliciet linkt aan pedofilie.

Die retoriek is inmiddels de oceaan overgestoken. Recentelijk werd er in Brugge een dragqueen-voorleesmiddag door extreemrechtse jongeren verstoord met borden als “genderideologie is pedofilie”. Door hen werd het woord “grooming” gebruikt, wat dus regelrecht is overgenomen uit het Amerikaanse discours. In Nederland roept een extreemrechtse partij op tot het verbieden van Pride-evenementen en dragqueen-optredens voor minderjarigen. In de Franse stad Toulouse moest een dragqueen-voorleesmiddag 18+ worden gemaakt na druk van rechtse organisaties. In Spanje sprak een congreslid over de "alarmerende toename van gevallen van homoseksualiteit en transseksualiteit" die volgens haar het resultaat zijn van "overheidsindoctrinatie".

Wat moeten we ermee?

En zo druppelt het Amerikaanse debat door tot in de West-Europese samenlevingen. Dat deze retoriek de bijl zet aan de fundamenten van LGBT+-emancipatie moet serieus worden genomen. De cultuur in onze gemeenschap mag dan wel gevormd zijn achter afgeplakte ramen en anonieme toegangsdeuren, het feit dat we een plaats hebben verworven in de samenleving is iets wat ons recht is. De LGBT+-gemeenschap wegzetten als iets waar kinderen niet mee te maken horen te krijgen is een verkapte versie van: ga maar weer terug naar jullie verstopte kroegen. Conservatief-rechts weet ook wel dat dit voor de huidige samenleving een stap te ver zou zijn, waardoor het “bescherm de kinderen”-argument een mooie façade is om homofobe retoriek achter te verschuilen.

En toch kan zulke retoriek wel degelijk schade toebrengen aan de gemeenschap. Het stigma dat LGBT+’ers kinderen willen indoctrineren kan vijandigheden oproepen. Het 18+ maken van LGBT+-activiteiten tast onze zichtbaarheid drastisch aan.

Moeten wij als medium dan berichten over dit soort geluiden? Geven wij dan juist geen zuurstof aan deze retoriek? Het is belangrijk om de aandacht te blijven vestigen op deze ontwikkelingen, omdat ze een bedreiging vormen voor onze gemeenschap. Wij moeten ons er bewust van zijn en dit soort geluiden niet negeren. Tegelijkertijd is het ook belangrijk om een tegengeluid te bieden. Daarom zullen artikelen die dit soort redeneringen bevatten een extra alinea over de context en achterliggende sentimenten bevatten. OUTtv probeert al het nieuws rond de LGBT+-gemeenschap zo onafhankelijk mogelijk te benaderen, maar als LGBT+-medium trekken wij een streep bij retoriek die onze maatschappelijke positie ondermijnt.

De zichtbaarheid van onze gemeenschap, ook voor kinderen, moeten we koesteren én verdedigen. Zichtbaarheid is niet “opdringen”, is geen “indoctrinatie” en al helemaal geen “kinderlokken”. Zichtbaarheid is ons recht.