Hoe ben je terecht gekomen in zoveel verschillende rollen bij het Eurovisie Songfestival?
Toen ik in 1985 zeven jaar oud was, keek ik voor het eerst met de hele familie naar het evenement. Ik werd op slag verliefd. De acts, de muziek, dansers, alles eraan vond ik fantastisch. Vanaf toen keek ik ieder jaar en nam elk Songfestival op met mijn videorecorder. In ’95 studeerde ik af van de middelbare school en had een bijbaantje als assistent producer bij de producent die ook Hallelujah (Israël ’79) had geproduceerd. Een aantal jaar later ging ik mee naar het festival als Israëlische journalist. In ’98 werkte ik weer bij dezelfde producent toen Dana International bij hem aankwam met Diva. Ik weet nog dat ik toen zei, “oh my god, we are gonna win!”. In de jaren die zouden volgen ging ik steeds mee naar de gastlanden om meer te leren over het Eurovisie, totdat ik gevraagd werd als hoofd Pers van de Wit-Russische delegatie. Sindsdien ben ik overal pershoofd geweest en internationaal jurylid in de nationale wedstrijden omdat ik met mijn ervaring veel weet over de muziek- en entertainmentindustrie.
Wat was je mooiste jaar?
Mijn mooiste jaar was 2009. Ik was toen pershoofd van de Israëlische delegatie. There Must Be Another Way werd net na een oorlog in Gaza tussen Palestijnen en Israëliërs uitgebracht en was heel politiek geladen. Ik wist dat we het jaar niet zouden winnen, maar daar gaf ik niets om. Het ging om de boodschap, die helaas nog altijd van toepassing is. Er moet een manier zijn om elkaar te erkennen, te vergeven en om samen te leven. Dit is ontzettend belangrijk voor mij. Na het optreden kregen de Palestijnse en Israëlische zangeressen veel internationale aandacht, ook vanuit de Arabische wereld. Landen zoals Iran, Irak, Syrië en Jemen uitten hun verbazing dat wij er als Israëliërs ook zo over denken. Ik hoop nog altijd dat het nummer ook maar een minuscule verandering heeft gemaakt in deze vreselijke situatie.
Waarom denk je dat het Eurovisie Songfestival zo populair is?
Wat valt er niet van te houden? De performances, het talent, de act, de politieke uitingen. Ook het stukje patriottisme dat opgeladen wordt. Met je eigen land vol trots strijden tegen de anderen geeft een kick. Wat het tevens een spektakel maakt zijn de vreselijke missers. Dat je denkt “oh my god what the hell were they thinking?!” Ook bij Nederland moest ik het jullie soms nageven hoeveel barst jullie leken te hebben bij het inzenden van bijvoorbeeld dat Sha-la-lie liedje in 2010, wat was dat?! Ik kon er wel om lachen. Israël heeft ook héél wat missers ingezonden naar mijn mening. Dit maakt het festival wel weer heel menselijk, wat zeker een bijdrage levert.
Wat is je meest spraakmakende ervaring tijdens al die Eurovisiejaren?
Dat is het jaar waarop mijn boek In 3 Minuten Vereeuwigd het meest op is gebaseerd. Azerbeidzjan in 2012. Het is een Islamitisch land met een open grens naar Iran. Om mij en de Israëlische inzending te beschermen zijn er in plaats van de normale vier á vijf specialistische agenten, vijftien meegegaan. Later hoorde ik dat er nog twintig undercover agenten van de Mossad rondliepen. Dit was maar goed ook, aangezien er veertien terroristen aanwezig waren die ons wilden vermoorden. Ik was ervan overtuigd in een kist terug te keren naar Israël. De producers en pers die al wat langer meegaan, zoals ik, willen de artiesten niet lastigvallen met de risico’s die ze kunnen lopen. Hierom vertellen we ze niet teveel over waarom er altijd agenten zijn en ze bepaalde regels moeten volgen. Meedoen aan een wedstrijd zoals deze brengt genoeg zenuwen met zich mee.
Wat zeg je tegen artiesten als ze naar je toe komen voor advies?
Ik zeg ze er vooral van te genieten. Neem het niet te serieus en heb plezier. We zijn geen dokters of chirurgen, er gaat niemand dood als je faalt. Er zijn ongeveer vijf seconden voordat je moet starten tijdens het live optreden. Als tip geef ik ze dan “Blijf daar staan, kijk het publiek in en schreeuw in je hart: FUCK YOU!”
Waarom ben je In 3 Minuten Vereeuwigd gaan schrijven en wat kun je erover vertellen?
Toen ik startte met het schrijfproces was het niet om te publiceren. Halverwege het boek bedacht ik me dat het eigenlijk wel goed en interessant was om uit te brengen. Het is absoluut geen autobiografie, maar gebaseerd op mijn jaren als onderdeel van mijn lievelingsevenement. Het boek is een echte pageturner en iets dat je meeneemt om jezelf te vermaken tijdens een lange vlucht bijvoorbeeld. Hoewel het boek tijdens het Eurovisie Songfestival afspeelt, gaat het meer over relaties, zowel romantisch als vriendschappelijk en het heeft een aantal inzichten die je misschien twee keer laten nadenken. Ook gaat het over opstaan nadat het leven je in de ballen schopt.
Je hebt in de afgelopen jaren heel wat artiesten ontmoet, heb je er ook goede vrienden aan overgehouden?
Oh zeker, ik heb nog veel goede vriendschappen met Eurovisieartiesten. Anne-Marie David (’73 en ’79) is als een tweede moeder. We gingen samen naar allerlei Eurovisie-evenementen. In 2016 leerde ik Poli Genova (2016) kennen, nu is ze als een zusje voor me. Als ik naar Bulgarije ga, verblijf ik bij haar en zij bij mij in Israël. Bobbysocks (’85) zijn ook goede vriendinnen. Natuurlijk heb ik Getty (’75) en Esther Hart (2003) ontmoet. Esther is een goede vriendin en ik houd van haar, zo’n prachtige vrouw ook! Ik word niet meer opgetogen als ik deze beroemdheden zie, het is deel van mijn leven. Als ik bij Poli in Sofia ben vergeet ik soms hoe beroemd ze eigenlijk is, totdat ze overladen wordt met Bulgaarse fans.
Wat staat er op de planning voor je omtrent het Eurovisie?
Ik wil nog een keer winnen. Ook ben ik bezig met het vervolg van In 3 Minuten Vereeuwigd. Dezelfde hoofdpersoon, maar met een nieuwe inzending, nieuwe gebeurtenissen en nieuwe gevaren. Het komt volgend jaar uit!
Wat vind je van de inzendingen van dit jaar?
Oh er zijn heel veel goede inzendingen, maar mijn absolute nummer 1 is Barbara Pravi voor Frankrijk met Voilà. Ik adoreer haar! Rusland gaat niet winnen, maar ik vind het wel heel interessant. Litouwen is goed, Zwitserland is goed, Israël is oké. Malta is fantastisch. Ik heb zangeres Destiny ontmoet, wat een leuke meid. Ze is pas achttien, maar zó goed.
Alon's boek In 3 Minuten Vereeuwigd is nu verkrijgbaar in de boekhandel. Maar als je nu een OUTtv Pro abonnement neemt van 6 maanden, krijg je het boek er gratis bij! Voor meer informatie klik je hier.
