Wie ben jij?
Ik ben Nick, 30 jaar en ik woon in Utrecht. Mijn beroep is geluidstechnicus, ik hou heel veel van muziek en reizen. En ik ben transgender en val zowel op mannen als vrouwen.
Hoe zou je de omgeving omschrijven waarin je bent opgegroeid?
Ik kom uit een heel klein dorpje in de provincie Groningen, als in 300 inwoners. Dus echt héél klein. Mijn gezin bestaat verder uit mijn zusje en mijn ouders.
Wanneer merkte je voor het eerst dat je niet cisgender bent?
Ik denk dat ik dat al redelijk vroeg merkte. Ik heb er alleen nooit goed mijn vinger op kunnen leggen van wat het precies was. Zo merkte ik rond de basisschooltijd al dat ik me prettiger voelde met kortgeknipt haar. Ook vroeg ik aan mijn ouders of ik naar de jongensafdeling in de winkel mocht omdat ik dat leuker vond. Verder kon ik niet heel goed met de meisjes in de klas, maar de jongens accepteerden mij ook niet als jongen. Dus dat ervoer ik wel als een rare wisselwerking. Ik weet wel dat wanneer ik er ‘jongensachtig’ uitzag en op straat werd aangesproken met ‘’jongeman’’, dat ik daar blij van werd. Mijn ouders verbeterden hen dan wel eens en dat vond ik dan ook jammer. Maar ik had niet echt iets van ‘’ik voel mij een jongen’’, ik wist namelijk niet dat dat kon. Ik dacht ‘’ik ben geboren als meisje, dus dat zal het dan wel zijn’’. Maar rond mijn 15e kwam ik een tijdschrift tegen met een interview. Daarin vertelde iemand dat hij transgender is, in het verkeerde lichaam was geboren en wat er allemaal mogelijk was aan behandelingen en operaties. Ik dacht: ‘’Wauw, dit is precies hoe ik me voel’’. Vanaf dat punt werd alles heel duidelijk.
Nadat je het interview had gelezen, hoe reageerden je ouders hier op?
Toen ik mijn ouders het interview liet lezen, was het van ‘’Oh kijk! Nu valt alles op zijn plek’’. En toen stond ik letterlijk de dag erna op de wachtlijst van het VU [VU medisch centrum] bij het genderteam. Mijn ouders stonden er dus meteen helemaal achter.
Wat gaf de doorslag om je ouders het interview te laten lezen?
Ik heb dat interview zelf echt dagelijks gelezen, steeds opnieuw. Toen heb ik via het tijdschrift contact opgenomen met de jongen van het interview. We hebben een aantal maanden gechat en na die jongen weet ik veel hoeveel vragen gesteld te hebben, dacht ik: ‘’Ik weet het echt 100% zeker. Dit is wat ik moet gaan doen om mezelf te kunnen zijn’’. Ik wist niet zo goed hoe ik dit moest delen met mijn ouders en de jongen zei dat ik hen anders gewoon het interview moest laten lezen. Dat heb ik dus ook gedaan.
Je ouders reageerden een en al steunend en je stond de dag erna al op de wachtlijst bij het VUmc. Hoe reageerde de rest van je omgeving?
Mijn zusje zei dat ze me eigenlijk altijd als haar broer heeft gezien, dus ook heel positief. Verder zagen de meesten in mijn familie het ook wel aankomen denk ik. Althans, voor zover ze het concept kenden. Voor de rest was er in het dorp vrij veel onbegrip, al waren er ook zeker mensen die me accepteerden. Maar we hebben het over een klein boerendorp waar niemand zoiets kent. Dan is het al snel angst voor het onbekende denk ik.
Zijn er specifieke reacties in het bijzonder bijgebleven?
Mijn moeder vertelde het op een gegeven moment aan haar broer. Hij zei: ‘’Dat komt door het internet, is gewoon modern gedoe.’’ Sindsdien heeft mijn moeder geen contact meer met hem.
Dit was overigens niet de eerste coming-out binnen het gezin, kan je daar wat meer over vertellen?
Mijn zusje is op haar twaalfde uit de kast gekomen als lesbisch, ongeveer een jaar voor mijn coming-out. Zij heeft dat geloof ik nooit echt als een coming-out ervaren. Ze werd verliefd op een meisje en dat was het binnen ons gezin. Blijkbaar was ik wel de eerste die het wist.
Zou je het begin kunnen omschrijven van het transitieproces, hoe was dat voor jou?
Op het moment dat ik het vertelde, kon ik er thuis gewoon over praten. Ik stond een half jaar op de wachtlijst en dat vond ik wel lang duren haha. Toen ik eenmaal in het ziekenhuis terechtkwam, heb ik eerst een jaar lang gesprekken gevoerd met een psycholoog. Maar voor mij lag er geen twijfel meer, dus voor mijn gevoel had ik die gesprekken helemaal niet nodig.
En je mocht in transitie gaan na genoeg gesprekken?
Ja, er moest een heel team aan artsen en psychologen samen besluiten van ‘’Nick is inderdaad transgender en moet verder het traject in’’.
Toen kreeg je eindelijk een ‘Go’, hoe zag het traject er uit?
Dat ligt een beetje aan je leeftijd. Ik was tegen die tijd net 17 en begon toen met hormoonremmers. Eigenlijk was het daar toen al vrij laat voor. In principe mag je deze remmers al vanaf je twaalfde nemen en hierdoor wordt je puberteit in zekere zin stopgezet. Zodra je met de remmers stopt, hervat je puberteit weer waar het was stopgezet. Eigenlijk dient dit ook als een soort nadenkfase, om te kijken of het goed voelt. Maar ik was dus al redelijk door de lichamelijke puberteit heen. Na een half jaar aan de hormoonremmers mocht ik starten met mannelijke hormonen, testosteron. Vanaf het begin viel de dosering best goed denk ik, want elke maand zag ik bijvoorbeeld nieuwe haren op mijn armen en benen. Binnen twee maanden begon mijn stem te veranderen en werd langzamerhand steeds lager. Ik werd van alle veranderingen alleen maar gelukkiger. Zo werd ik ineens ook als ‘’meneer’’ aangesproken via de telefoon.
Wat volgde er na de hormonen?
Toen ik dat een jaar lang had gebruikt mocht ik geopereerd worden. Dat was net iets voor mijn 19e, toen heb ik een borstverwijderende operatie gehad. Drie maanden daarna hebben ze mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd. Toen moest dat nog om je paspoort te laten wijzigen. Om als transgender persoon een ‘M’ in je paspoort te krijgen moest je onvruchtbaar zijn. Gelukkig nu niet meer, dat is zo’n drie jaar geleden veranderd. Maar ik zelf had toch geen kinderwens en wilde ook kunnen reizen zonder gezeik te krijgen. Maar dat was voor mij de fysieke transitie en de hormonen neem ik de rest van mijn leven.
Wat waren de reacties vanuit je directe omgeving op al je lichamelijke veranderingen?
Ik denk dat het voor mijn ouders makkelijker werd om bijvoorbeeld ‘hij’ en ‘hem’ te gebruiken des te meer ik veranderde. Dat kost ook gewoon tijd om aan te wennen als je 17 jaar wat anders zegt. En doordat ik er duidelijk gelukkiger van werd, was het voor mijn ouders ook makkelijker om er in mee te gaan.
Wat is het beste dat je is overkomen sinds je coming-out?
Heel veel eigenlijk… Veel van mijn beste vrienden nu zijn ook transgender en die heb ik leren kennen via een jongerenkamp met zo’n 50 á 60 transgender jongeren. Je zat dan een paar dagen in een soort groepsaccommodatie waar iedereen, inclusief begeleiding, transgender is. Daar kon je heel makkelijk jezelf zijn zonder over iets na te hoeven denken, want we hadden daar allemaal iets belangrijks met elkaar in gemeen. Daar leerde ik een aantal mensen kennen waar ik nog steeds heel goed mee om ga en mee reis. Dat heeft mijn leven wel echt heel wat leuker gemaakt.
Vanuit welke organisatie werd zo’n jongerenkamp georganiseerd?
Transvisie. Dat is een organisatie met heel veel gespreksgroepen voor verschillende mensen; transgender mannen, vrouwen, kinderen, ouderen. Maar ook voor partners en familieleden van transgender personen. Ze helpen bijvoorbeeld ook jongeren bij het uit de kast komen in de klas.
Je gaf eerder aan dat je zowel op mannen als vrouwen valt. Wanneer begon je na te denken over je geaardheid?
Ik was eerst altijd met mannen bezig, maar ik werd rond mijn 20e of 21e pas echt verliefd en dat was op een meisje. Toen besefte ik me eigenlijk dat alle mannen waar ik zoveel naar keek, dat dat vooral jaloezie was. Alle mannen hadden wel iets wat ik zou willen hebben. Het had eigenlijk niks te maken met dat ik echt op al die mannen viel. Toen dacht ik dus: ‘’oh, dan ben ik hetero, top! Dan heb ik maar één verhaal, één coming-out. Lekker relaxt, klaar!’’. Hoewel, vijf jaar later werd ik verliefd op een jongen en daar was ik wel serieus van in de war. Maar na enkele jaren daten met zowel mannen als vrouwen werd het een stuk duidelijker dat ik biseksueel ben. Iedereen in mijn omgeving was hier ook gewoon heel relaxt in. Op mijn werk vond ik dit wel spannend om te delen. Daar wist ook niemand van mijn transgender zijn. Dus ik kwam bij mijn collega’s eerst uit de kast als biseksueel. In zekere zin zag ik dit ook als een soort opstapje, eerst kijken hoe ze hier op reageren. Hoewel ze er even aan moesten wennen, waren ze heel positief. Ik merk dan wel een verschil aan reacties wanneer ik mijn collega’s vertel dat ik met een meisje aan het daten ben ten opzichte van een jongen. Bij een meisje willen ze er alles over weten, maar date ik met een jongen… dan zijn ze wel afstandelijker.
Je besloot deze zomer mee te doen aan BNNVARA’s ‘Nu we er toch zijn - Pride’ om je verhaal te doen. Wat motiveerde je om in het programma te verschijnen?
Ik heb altijd gedacht dat als ik het ooit doe [publiekelijk uit de kast komen als transgender man], dan doe ik het ook groot. Als in: dan is het maar voor iedereen duidelijk. Ik heb zoveel mensen leren kennen die bijvoorbeeld nog van niets weten, maar wel veel tegenkom. Maar ik wist dus nooit zeker wie het soms wel of niet wist via via. Dus wilde ik het liever zelf naar buiten brengen. In mijn werkomgeving heb ik het nooit gedurfd. Vanwege corona heb ik zoveel thuisgezeten en mijn collega’s lang niet gezien. In deze tijd bedacht ik me: hoe erg is het nou eigenlijk als ze het zouden weten? Toen werd ik rond diezelfde tijd benaderd via Instagram voor een programma. Het leek mij dus een perfecte gelegenheid, want dan is het ook op nationale tv en kan ik het zelf verder online delen.
Wat betekent een dag als Coming Out Day voor jou?
Ik ben vrijwilliger bij het COC, dus ik vertel in de klas bijvoorbeeld over mijn transgender zijn en biseksualiteit. En in de week van Coming Out Day willen veel scholen ons vaak in de klas. Dus meestal link ik de dag met een drukke week voor het COC, haha.
Wat zou jij mee willen geven aan mensen die nu nog in het proces zitten van uit de kast komen?
Neem je tijd en doe het alleen als het goed voelt. Probeer het misschien stapje voor stapje te doen, bij mensen die je echt vertrouwt. Probeer het naar anderen niet groter te maken dan dat het is. Waar je op valt of hoe je je voelt, anderen moeten daar maar mee dealen. Het is nou eenmaal zoals het is.
Wat zou je tegen je jongere zelf willen vertellen die nog uit de kast moet komen?
Maak je niet al te druk, uiteindelijk komt het allemaal goed. Ik heb mezelf héél druk gemaakt, tegenover alles en iedereen. Maar het is nu allemaal gewoon goed. Dus dat eigenlijk.
Benieuwd naar meer coming-outverhalen? Kijk aanstaande zondag om 20:00 naar het interview met ‘Umut’. In deze special gaat OUTtv in gesprek met een jongeman die binnen een strenggelovige omgeving uit de kast kwam als homoseksueel.
Interview & tekst door Simone Dekker & Marvin van der Heide
